AAN MIJN SCHAT VAN ONSCHATBARE WAARDE:

Dirk Jan,

Vrijdag 19 juni, rond half een ’s middags ging je thuis weg, op de fiets naar collegadag.

Je bent nog even terug gefietst , je was je mondkapje vergeten die je assistente speciaal voor jou had gemaakt.

22u02 heb ik je een appje gestuurd met de tekst “Hoe gaat het daar? Is het leuk?” Deze heb je niet bekeken.

22u50 heb ik je een ander appje gestuurd met de tekst “Als je graag opgehaald wil worden, geef je dan even een seintje?” Ook deze heb je nooit gezien.

Rond half twaalf heb ik je gebeld, omdat Carolien en ik naar bed wouden. De telefoon heb ik helemaal laten uitbellen, maar geen gehoor. Ik dacht ‘het zal wel gezellig zijn, dat is het wel vaker op collega dag’.

Daarna ben ik in slaap gevallen en rond 2u ben ik met barstende hoofdpijn wakker geworden, je was nog steeds niet thuis… Ook niet beneden op de bank, geen fiets in de kelder te bespeuren…

Carolien, ik en Hera zijn meteen in de auto gesprongen en zijn bij pitch en put gaan zoeken. Alles was daar donker. We zijn een eind over het fietspad gelopen, hoe jij naar huis zou zijn gefietst…

Nog steeds geen Dirk Jan te bespeuren…

Toen heb ik met 112 gebeld en is alles aan het rollen gegaan:

Ik ben je op de fiets verder gaan zoeken.

Carolien is met de auto rond gaan rijden.

Intussen kwam zij de politie tegen die al aan het zoeken was.

Wat later fietste ik zelf tegen de politie aan.

Ik had ze al gewaarschuwd dat ik geen licht had op de fiets, maar dat was voor nu gelukkig geen probleem.

Er werd me uitgelegd dat ze gingen proberen je telefoon uit te peilen. Ik kreeg ook de waarschuwing dat dit niet zo snel en nauwkeurig gaat zoals in de film.

Dat vond ik wel heel jammer. Want in mijn naïviteit dacht ik wel degelijk dat dat gewoon makkelijk moest zijn en dat we je dan zo zouden vinden.

Intussen was Britta uit haar bed gerold en had mijn gemiste oproepen gezien.

Toen begrepen we dat het feestje bij het voetbalveld van Bussloo was geweest. Gianino had je daar zien wegfietsen om kwart voor 11, … rechts en dan weer rechts, richting Bussloo .

Later hoorde ik dat Celeste je nog achterna heeft geroepen om je fietslampjes aan te doen.

Het was een geslaagd feest geweest. Ook begreep ik dat je de hamburgerwedstrijd had gewonnen en fier met je medaille weg was gefietst.

Tegen 6u kwam de politie met een peiling van jouw telefoon, waar die voor het laatst signaal had afgegeven. Nauwkeuriger ging niet meer lukken, ook omdat rond 5u30 het signaal van je telefoon weg was, je batterij was leeg…

Trouwens, uiteindelijk hebben we je buiten deze peiling gevonden. Wat moet jij hard hebben gefietst zeg! Knappert!

Helicopters, honden, 60 veteranen hebben je lopen zoeken. Mijn facebook bericht, in opdracht van de politie, was in een mum van tijd 3000 keer gedeeld.

Burgernet was ingeschakeld. Een heleboel vrienden en familie zijn van einde en ver gekomen om je te helpen zoeken. Ze stonden ineens om me heen of waren alvast aan het zoeken in de omgeving.

Carolien, mijn andere knappert, nam de coördinatie aan onze kant op. De politie voornamelijk bij Bussloo.

Carolien heeft onze stapel topografische kaarten die we nog hadden, gestructureerd onderverdeeld in allemaal vakjes in 1 max 2 vierkante kilometer. En iedereen op pad gestuurd met zijn eigen zoekvierkantje.

De digitale recherche heeft nog via je laptop je telefoon proberen te traceren. Aan het woord ‘proberen’, begrijp je gelijk dat het is mislukt… Ik werd bang voor het moment dat ze alle zoekacties zouden stoppen, je opgeven…

14u53, zaterdagmiddag, mama belt: “Heidi, we hebben Dirk Jan gevonden! Op de T-splitsing bij de Zonnebergstraat”.

Ik wist niet hoe snel ik bij je moest zijn. Carolien heeft me naar je toe gereden.

Ik zag Margreet haar auto, mama, Margreeth zelf, een man in een geel vestje. Die scheen van de spoorwegen te zijn, een beetje van zijn route af.

Ik riep alleen maar “waar is hij, waar is hij!!” Ik zag je niet.

Toen zag ik een vinger van Margreet die naar een plek in de sloot wees. Ik ben om mensen heen gerend, ze hebben me gelukkig niet tegen gehouden.

Ik ben bij je in de sloot gesprongen. Ik heb je bij je rugzak gepakt en ik kon even niet anders dan heel hard gillen en nog een keer, en nog een keer… in een poging je terug te halen…

Carolien is achter me aan gesprongen de sloot in, we waren allebei bij je. Ik zag rust op je gezicht, zo had je ook op de bank in slaap kunnen vallen. Ik was blij dat je niet met je hoofd onder water lag. Je lag een beetje in de knoop met je benen rond je fiets. Vrij snel hadden we je fiets los.

Het water was koud en ik wou je de sloot uit trekken. Maar je was zo zwaar … Er werd geroepen dat ik dit niet moest doen. Op handen en voeten ben ik onder begeleiding van de politie de sloot uit geklauterd.

Ik wou niet bij je weg, dus ben ik vlakbij op de grond tegen een boom gaan zitten. Dit mocht van de politie. Later zijn we in de auto van Margreet gaan zitten. Die mocht gelukkig blijven staan, zodat we bij je konden blijven.

Na 2u van politie, recherche, GGD arts en wachten op je busje, hebben ze je naar het Deventer ziekenhuis gebracht.

Intussen had ik Margreet gevraagd alvast contact op te nemen met Hemmes uitvaart. Ik dacht, als het dan toch moet, dan moet ik ook verzekerd zijn van de beste begeleiding voor je.

En gelukkig hadden ze plek voor je!

Na een nachtje in het ziekenhuis, heeft Hemmes uitvaart je overgebracht naar hun mooie kamer met de toepasselijke naam ‘Rots’.

Ik ben blij dat, wie wou, deze week rustig afscheid van je heeft kunnen nemen. Heel veel mensen waren erg ontdaan.

Zo heeft Celeste dinsdagavond een uur bij je gezeten. Ze appte me: ‘ik heb veel tegen hem gepraat, voor het eerst in zijn leven zei die niks terug…’

Carolien en ik zijn, zoals ze zeggen, de hele week ‘geleefd’. Met allemaal geweldige familie en vrienden om ons heen. In een helder moment bedacht Carolien deze week dat we maar vouchers voor de toekomst moeten vragen voor alle hulp die ons nu wordt geboden.

Uit betrouwbare bron, weet ik dat het goed met je is.

Ik begreep dat het gebeurd was voordat je er erg in had.

En dat het normaal is dat je even beduusd was, niet beseffend wat je was overkomen.

Ik begreep dat je opa er voor je is. Ook als een rots in de branding, zoals jij dit voor ons bent.

Carolien en ik hebben apart van elkaar, woensdagmiddag, op hetzelfde tijdsstip mogen ervaren dat je er nog steeds voor ons bent.

Carolien heeft na haar kippenvel ervaring heerlijk kunnen slapen en ik heb nu rust en vertrouwen in de situatie. We zijn nog steeds met z’n drietjes, alleen jij in een andere mooie hoedanigheid.

Ik zou het van de daken willen schreeuwen!:

Zoals vrienden uit Texas, Bill en April, me deze week in hun mail je beschreven als:

‘He was such a wonderfull big hearted person’

Ik beschreef je vaak aan mensen als een ‘grote mond met een klein hartje’. Maar niet iedereen begreep dit en konden niet verder kijken dan je grote mond…

Maar zoals net aangegeven, had je geen ‘klein hartje’ , maar juist een heel groot hart!

Gelukkig heb ik vandaag veel mooie dingen gehoord en ben ik erg blij dat velen van jullie Dirk Jan toch wel door hadden hoe die eigenlijk echt was, of zullen we zeggen ‘is’.

Dank jullie wel daarvoor!

Dat doet ONS goed!

Liefs,

Heidi en Carolien

Een jaar later:

Dirk Jan, mijn rots, mijn schat,

Gisteren was het alweer een jaar geleden dat we voor het laatst in levende lijve bij elkaar mochten zijn, de laatste kus. Nee, toch niet, … je fietste nog even terug. Je was je mondkapje vergeten die de assistente speciaal had gemaakt. Daarna de laatste kus van Carolien en mij.

Vanmiddag, een jaar geleden, 20 juni, werd ons duidelijk dat je vrolijk naar ‘de overkant’ was gefietst, als winnaar van de hamburger wedstrijd. Bij je overgaan heeft je ‘ik’ als persoon afscheid genomen van je ‘zijn’. Je ‘zijn’ die is er voor eeuwig en altijd. Je zijn, je energie, die niet verloren gaat. Zoals ook Einstein, net zo slim als jij, ook duidelijk heeft gemaakt dat energie nooit verloren gaat.

En jou fijne energie voelen we vaak, het ene moment beter dan de andere. Maar vroeger waren we ook niet continu samen, waarom zou dat nu anders zijn. Maar ik voel wel dat je er altijd voor me bent als ik je nodig heb. Dat was je altijd al, maar nu dan in een andere hoedanigheid. 

Graag wil ik een paar dingen benoemen die voor mij mooie tekenen zijn van jou energie:

Allereerst stond je Rolex stil op 23u15. De tijd dat je naar de overkant bent gegaan, waar tijd waarschijnlijk niet bestaat. Je hebt ervoor gezorgd dat je horloge spontaan weer ging lopen toen je in Twello was. Dank je wel voor dit teken! En ook dat je Carolien even belde, toen we aan het wachten waren in de aula. Dat was wel effe schrikken ;-).

Op vrijdagavond 23 sept 2020 kwam de naam de ‘DJ Ranch’ bij Heidi in haar gedachten langs, uit het niets, ineens, spontaan of toch door jou hulp van bovenaf :-).

Eind vorig jaar moest ik dan toch eens voor controle naar het STC. Daar speelde je even weer je welbekende plaaggeest, zomaar die afzuiging even laten stoppen en weer doorgaan. Dat gaf me weer een goed gevoel van je nabijheid! Afgelopen vrijdag hoorde ik van de assistentes dat je de kraan ook regelmatig zomaar even aan en uit zet ;-).

Begin dit jaar, via Carolien haar facebook, kwam er een foto langs van een nestje puppy’s. Echt TE schattig! Ondanks dat we niet op zoek waren naar een tweede hondje, zijn we toch gaan kijken. Een klein wollebolletje liep naar me toe. Later in de auto zei Carolien: ‘Het leek wel of Dirk Jan naar je toe liep’. En zo heeft het ook moeten zijn! Wat een gelijkenissen zijn er in energie tussen jou en Doran! Het voelt alsof we fysiek weer een beetje met z’n drietjes zijn. Zo fijn!

6 mei is de datum dat voor ons ons triootje duidelijk werd, dat is nu 3 jaar geleden. Sinds 6 mei woont Carolien nu ook officieel in Teuge. Als mooi cadeau is die dag Vespa geboren, Mac’s veulen. Jij bent vorig jaar nog mee geweest naar de hengstenhouder. 

Al wel 2 jaar zochten we samen naar een goede naam voor al onze activiteiten thuis, waaronder mijn acupunctuur, paardencoaching en hypnose, Carolien haar paardenfysio en instructie. Op vrijdagavond 23 september, ging ik naar bed. En alsof het uit het niets uit de lucht kwam vallen, zag ik daar de naam ‘DJ Ranch’ voor me. Carolien lag al te slapen. In de ochtend vertelde ik wat me overkomen was. We waren het er gelijk over eens, dit ging het worden, dit is perfect! DJ wat staat voor jou Dirk Jan en ook staat het voor Dier en Jou. Dit moment gaf een boost om volop met onze plannen verder te gaan. Intussen is het logo klaar en 9 augustus, onze trouwdag, is de bedoeling dat de website klaar is. Ik ga me 100% inzetten voor onze DJ Ranch en mensen helpen op een manier die bij me past. Mensen helpen om gebruik te maken van de kracht en het genezingsvermogen die we allemaal in ons dragen, zowel lichamelijk als geestelijk!

Dirk Jan wat missen we je enorm, maar wat ben ik je dankbaar voor wat je voor ons mogelijk hebt gemaakt en de steun van je die ik mag blijven voelen en ervaren. Ook nog eens bedankt voor het mooie leven wat we samen hebben geleefd en de enorme groei die ik heb gemaakt dankzij jou!

Weet dat als ik Doran een dikke knuffel geef, dat die 100% voor jou is bedoeld!

Bij elke vlinder die ik zie, zeker de witte, denk ik aan jou!

Bij elke mooie lucht in Teuge voel ik jou!

Ik ga voor je genieten, elke dag, elk uur, elke minuut van onze DJ Ranch samen met Carolien en jou energie!

Dank je wel mijn schat, mijn rots in de branding, ik hou zielsveel van je!!

Je Tijger

PS: Wat was het vrijdag nog kikken dat ze nogmaals de missing man formatie hebben gedaan, nu boven het voetbalveld waar we samen gekomen waren met het tandartsencentrum.

En ik kreeg ook weer kippenvel toen gisterenavond dat kaarsje bijna uit ging om 23u15 en daarna weer volop ging branden. En de keiharde donderslag tussen 1 en 2 vannacht…, de tijd dat ik een jaar geleden wakker werd en we jou zijn gaan zoeken…